In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Twee kleine broertjes Een kennis verheugde zich er enorm op om oma te worden, twee jongetjes nog wel. Het mocht helaas niet zo zijn. Ze belde dat het niet goed ging, de kindjes leefden niet meer ... Haar schoondochter was tweeëntwintig weken zwanger en stond voor de zware taak de jongetjes levenloos ter wereld te brengen. ’s Middags ga ik naar het jonge stel waar de hele familie verslagen aan tafel zit. Mensen die zo graag ouder, opa en oma, oom en tante wilden worden van twee levenslustige jongetjes. Nieuw leven verwelkomen! In plaats daarvan bespreken we het afscheid, afscheid van een tweeling die ze niet zullen leren kennen. De volgende dag gaan de opa’s en oma’s een zacht stoffen mandje halen waar de jongetjes samen in komen te liggen. Na het bericht dat de kindjes geboren zijn ga ik naar de familie. Een trotse vader en moeder nemen me mee naar de babykamer waar het mandje staat met twee prachtige mensjes, gebroederlijk naast elkaar. In de dagen daarna komen familie, vrienden en kennissen de kindjes bewonderen. Zo klein, zo teer en zo compleet. Ze brengen cadeautjes, knuffels, bloemen en vooral troost voor de jonge ouders die hun kindjes niet zullen zien opgroeien. Op de dag van de begrafenis zitten we met de familie rond de keukentafel. De broertjes in hun mandje op een tafeltje met kleine boeketjes bloemen en knuffels. Om beurten steekt iedereen een hartvormig kaarsje aan en spreekt een wens of gedachte uit. We eten beschuit met muisjes om te vieren dat we heel even kennis mochten maken, ondertussen luisterend naar liedjes van Woezel en Pip. We nemen afscheid en rijden naar de begraafplaats. Opa rijdt en de jonge ouders zitten achterin, het mandje op schoot. De broertjes worden begraven op het vlinderveldje waar een gedenkmonument staat in de vorm van een boom. Daar worden bronzen vlinders in opgehangen met de naam van de twee jongetjes. Terwijl witte ballonnen de lucht in gaan lees ik voor: “Hoeveel ouder ben je als je ouders bent van twee kindjes die niet konden blijven. Je bent moeder, zoveel moeder. Je bent vader, zoveel vader. Niet met woorden te beschrijven. Je bent moeder, maar geen mama. Je bent vader, maar geen papa. Maar jullie kindjes klein, zullen altijd jullie kindjes zijn.” Anderhalf jaar later krijg ik een kaartje waarin de geboorte van een nieuw kindje aangekondigd is.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! “De ballonnenboom” Laat in de avond gaat de telefoon. Een jonge vrouw is plotseling in het ziekenhuis overleden. Anne is nog maar begin dertig en heeft 2 jonge kinderen. Een drama, de dood was ineens daar. Ik spreek met haar echtgenoot, ouders en schoonouders af de volgende morgen bij ze te komen. Met een beetje lood in de schoenen bel ik de volgende dag aan. In de woonkamer waar ik word ontvangen heerst verslagenheid en ongeloof. Ik heb weinig tot geen woorden om ook maar enigszins troost te bieden en dat benoem ik dan ook. Beter zwijgen dan holle woorden. De echtgenoot en familie vertellen het hartverscheurende verhaal. Voorzichtig pols ik wat zij nodig hebben om afscheid te nemen. Sam van 2 heeft door dat er iets ernstigs aan de hand is, maar nog niet precies wat. Lisa van 5 beseft het maar al te goed. We besluiten dat er veel aandacht zal zijn voor en met kinderen bij het afscheid van Anne. Anne was dol op kinderen. Alle genodigden worden dan ook gevraagd hun kinderen mee te nemen naar de uitvaart. Het is een heldere zonnige dag in de winter wanneer we Anne gaan begraven. De afscheidsbijeenkomst vindt plaats in een intieme kapel. Met alle genodigden zitten we rondom haar kist. Op de treden naar het altaar liggen kussentjes waar de kinderen op liggen en zitten. Anne wordt in het licht gezet. Iedereen steekt waxinelichtjes aan die we rondom haar foto op de kist zetten. Na de verhalen en de herinneringen van de volwassenen leest een van de vriendinnen voor de kinderen het verhaal van “Kikker en vogeltje” voor. De plaatjes uit dit prentenboek verschijnen op een groot scherm en de kleintjes leunen ontspannen in de kussentjes. Wanneer de bijeenkomst is afgelopen rijd ik met Anne en haar familie langs haar huis. De andere gasten vertrekken al naar de begraafplaats, waar het kantoor van de begraafplaatsbeheerder vol hangt met gekleurde helium ballonnen. Hij deelt ze uit en wanneer we met Anne aankomen op de begraafplaats rijden we door een haag van familie, vrienden, bekenden én hun kinderen. Allemaal met een felgekleurde ballon. Na troostende woorden bij het graf laat iedereen de ballon los als groet naar de hemel waar Anne nu is. Echter ver komen de ballonnen niet, we waren vergeten dat het graf pal onder een dikke eik ligt. Één voor één schieten de ballonnen vast tussen de takken. Zo krijgt Anne op deze koude, zonnige dag een graf onder de ballonnenboom.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Onaf Het gebeurt niet vaak dat ik midden in de nacht gebeld word, maar als dat gebeurt weet ik dat ik nodig ben. Zo ook die nacht. Midden in de nacht, net wanneer de slaap het diepst is gaat de telefoon. Ik verbaas me er eigenlijk altijd weer over hoe snel ik dan wakker en helder ben. Peter vertelt me dat zijn vader overleden is en ze weten niet goed wat te doen. “Willen jullie graag dat ik nu kom?” vraag ik. Aarzelend klinkt het ja. “We zijn nu allemaal hier en we kunnen toch niet slapen….” Ik spring mijn bed uit, een snelle douche en rijd naar een van de dorpen buiten Almelo. Heel langzaam zie ik het licht worden. De zon komt op. Het belooft een warme dag te worden. Ik geniet van de stilte en de rit door het mooie Twentse landschap. Ik ontmoet de familie die rondom het bed van hun geliefde man en vader zitten. Herman is onlangs 65 jaar geworden en nog maar een paar maanden met pensioen. Hoe zuur is het dat, net nu je tijd voor elkaar krijgt, het leven je zo te pakken neemt met ongeneeslijke kanker. Een kopje koffie en kennismaking. Langzaam peilen hoe het afscheid van hun vader en echtgenoot eruit gaat zien. Wat heeft deze familie nodig om goed afscheid te nemen? Een ding staat vast. De kerk was belangrijk voor Herman, dus sowieso een kerkelijke uitvaart met aansluitend een begrafenis. De kinderen hebben ook behoefte aan persoonlijke rituelen. Ze vertellen over het leven van Herman. Een hardwerkende creatieve man, die graag met hout werkte en niet onverdienstelijk schilderde. Al pratende krijgt het afscheid vorm. We besluiten Herman op te baren in zijn atelier, in het tuinhuis. Met al zijn schilderspullen, schilderijen en gereedschap om zich heen. De plek waar hij rust en ontspanning vond. Die middag denken we na over de rouwkaart. We struinen door het atelier en bekijken alle schilderijen die Herman gemaakt heeft. Een van de schilderwerken zal als prent op de rouwkaart en gedachteniskaartjes komen te staan. Maar welke? Mijn oog valt op een werk dat op de ezel staat. Herman was er nog mee bezig en volgens zijn zeggen nog niet af. Terwijl we daar over praten dringt de symboliek bij Herman’s vrouw en kinderen door. Deze wordt het. Onaf. Zoals ook het leven van Herman niet af was.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Oma’s servies Een paar jaar geleden: Ik word gebeld door Jozé. Ik ken haar als vriendin van mijn zus. Jozé wil graag met mij praten over haar afscheid. Ik reageer wat terughoudend omdat ik weet dat ze in het noorden van het land woont. Ik vraag me af of dat nu wel zo handig is, een uitvaart regelen op zo’n afstand. Tot Jozé me haar verhaal vertelt... Ze heeft de diagnose Alzheimer en wil haar uitvaart geregeld hebben, voor ze geestelijk niet meer in staat is dat te doen. Ik besluit haar te helpen. Ze komt naar Twente waar we haar afscheid tot in detail bespreken. De uitnodigingskaart, de kist, de ceremonie. Het liefst wil ze een informele bijeenkomst. Een klein groepje familie en vrienden rondom haar kist en tijdens deze bijeenkomst koffie, thee en Monchoutaart. Hierbij wil ze graag het servies gebruiken dat van haar oma is geweest. Alleen bij heel speciale gelegenheden werd dit uit de kast gehaald. Een bijzonder verzoek, omdat dit wel in het crematorium gebruikt moet worden. De medewerkers van het crematorium gaan gelukkig akkoord, helemaal als ik beloof zelf af te wassen. We maakten het draaiboek compleet en namen afscheid. Wanneer Jozé zou overlijden kon ik vanuit Twente al een boel zaken regelen en dan afreizen naar het Noorden. De tijd verstreek. Zo nu en dan kreeg ik een mailtje van Jozé waarin ze me op de hoogte hield van haar toestand en nog wat details doorgaf. Ik merkte dat ze steeds warriger werd en na een tijd werd het stil. Er kwamen geen mailtjes meer. Van een kennis hoorde ik dat ze opgenomen was in een verpleeghuis waar ze volledig leefde in haar eigen, voor ons verwarde, wereld. Voorjaar 2016. Op een avond krijg ik het bericht dat Jozé overleden is. Met een plaatselijke ondernemer regel ik de eerste zorg. De volgende dag reis ik af naar Friesland om het draaiboek voor haar afscheid verder in gang te zetten. Op de eerste dag van de lente zaten we in een kring om haar kist. De theekopjes stonden, zoals Jozé dat wilde, op haar kist. Geen plechtige toespraken maar luisteren naar muziek en herinneringen ophalen aan het leven met Jozé. In die kring drinken we koffie en thee terwijl het door ouderdom aangetaste servies lekt en sporen nalaat op haar kist, op deze speciale gelegenheid voor Jozé.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Kleine Max Wanneer ik de woonkamer binnenkom tref ik de familie aan. Moeder, een zoon, een dochter met hun partners en 6 kleinkinderen in de leeftijd van 5 tot 13 jaar. Vader /opa is overleden. Ze willen heel graag dat hij thuis opgebaard wordt in het kleine kamertje, zijn hobbykamer. Voor de kleinkinderen is het de eerste keer dat ze met overlijden te maken hebben en ze vinden het heel spannend. Dat betekent dat ik extra duidelijk vertel wát we gaan doen en waarom. Iedereen wil helpen bij de laatste verzorging, zelfs de kleinkinderen. De een kijkt toe, de ander wil juist iets doen. Kleine Max helpt opa de sokken aan te doen, Job doet de knoopjes van het overhemd dicht en de oudste kleindochter Liza wil opa scheren. Het verloopt allemaal heel natuurlijk. Wanneer opa zijn mooie pak aan heeft leggen we hem op bed in zijn kamer die intussen al gezellig gemaakt is. Er zijn kaarsen neergezet, bloemen en foto’s. In de dagen die volgen zijn de kleinkinderen druk met tekeningen voor opa. Max kleurt in het boekje “Merijntje muis neemt afscheid” en de oudere kinderen schrijven en tekenen in het boekje “Dag Lieve…..” Zo zijn de kinderen bezig met het afscheid nemen van opa. De volwassenen zijn in de weer met het uitzoeken van de kist, de kaarten, de advertentie en de locatie van het graf waar opa straks begraven wordt. De kist halen we samen op bij het kistendepot. Zo is de kist al eerder in huis en kunnen de kinderen hun handjes met verf op de kist zetten en er wensjes voor opa op schrijven. De dagen rijgen zich aaneen en de dag van het definitieve afscheid is ineens daar. De rouwauto komt voorrijden en de kleinkinderen vergapen zich aan de deftige zwarte auto. Het is bijna feest als ze horen dat ze om beurten in de auto een stukje mee mogen rijden. Er is plaats genoeg op de brede voorbank. Drie van huis naar de kerk en de andere 3 van de kerk naar de begraafplaats. Na de afscheidsdienst in de kerk rijden we in een lange stoet naar de begraafplaats. Kleine Max van 5 stapt uit de auto. Hij heeft zijn laarsjes aan én zijn schep bij zich. Dapper stapt hij achter de kist aan, zijn handje in de grote hand van papa. De schep stevig vast, want hij gaat helpen zijn opa te begraven.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Harmonie of heibel De geur van oliebollen hangt nog in huis wanneer ik de eerste dag van het nieuwe jaar terugkijk op het afgelopen jaar. Families die ik heb mogen begeleiden tijdens de dagen van afscheid nemen en ook mijmer ik over mijn eigen familie. Oudejaarsavond, onze jongens met hun meiden bij ons aan tafel, gesprekken, lachen, spelletjes doen. Kortom harmonie. Het voelt zo goed en ik besef me terdege dat het niet altijd zo vanzelfsprekend is binnen een gezin. Ook wanneer ik deze columns schrijf, vertel ik vaak over een mooi afscheid waarin liefdevolle dingen gebeuren. Maar dat is niet altijd het geval. Soms voel ik al iets van spanning wanneer ik een woonkamer binnen kom. Zo ook bij deze familie waar moeder plotseling overleden is. Wanneer ik de persoonlijke gegevens opschrijf heb ik daar vaak het trouwboekje bij. Ik zie dat er 4 kinderen in het trouwboekje staan en er zitten er 3 aan tafel… Ik vraag of deze broer misschien verder weg woont en later komt. “Nouhhhh, nee, dat is een verhaal apart”, hoor ik één van de kinderen besmuikt zeggen. Wil ik dit verhaal weten? Moet ik het weten? Het komt er op neer dat er al jarenlang geen contact meer is tussen Martin en zijn ouders. Voor mij is het niet belangrijk om te weten wat er precies aan de hand is omdat daar vaak een hele familiegeschiedenis aan vooraf gegaan is. Ik heb niet de illusie dat ik daar in de korte tijd dat ik met de familie meeloop verandering in aan kan brengen. Voor mij is het belangrijker er voor te zorgen dat iedereen binnen zo’n gezin afscheid kan nemen, op zijn of haar manier…. Via één van de kinderen hoor ik dat Martin niet bij de crematie wil zijn omdat hij de confrontatie met moeder niet aan kan. Ik stel voor een internetcode bij het crematorium aan te vragen en daar is iedereen het mee eens. Op deze manier kan Martin toch de plechtigheid in het crematorium volgen, samen met zijn gezin, thuis op de bank. Met steun van dierbaren om hem heen. Aan het begin van de plechtigheid heet ik de echtgenoot welkom en noem ik de namen van de kinderen die afscheid moeten nemen van hun moeder. Bij het noemen van de naam van Martin kijk ik bewust in de camera die de plechtigheid opneemt. Ik hoop dat Martin zich op deze manier toch verbonden voelt met de familie en afscheid van zijn moeder kan nemen.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Verlaat Verdriet We zijn bezig de tekst voor de rouwkaart en de advertentie op te stellen, wanneer de echtgenote van de overleden meneer begint te snikken. Samen met haar en 3 zonen regel ik de uitvaart. De ouders zijn hoogbejaard. Ik vraag wat haar zo verdrietig maakt. “Ik wil dat Christientje ook op de kaart en in de advertentie komt te staan” snikt ze. De zonen kijken elkaar niet begrijpend en verbaasd aan. Wie is Christientje? Het hoge woord komt eruit. Christientje is het eerste kindje van dit echtpaar dat na haar geboorte maar 3 dagen leefde. Moeder verbleef nog in het ziekenhuis en vader bracht het kindje zoals toen gebruikelijk was naar de kerk, waar de pastoor en de “doodgraver” haar van de echtgenoot overnamen en het kindje gingen begraven. De echtgenoot keerde huiswaarts en ging over tot de orde van dag. We schrijven begin jaren 50 van de vorige eeuw. Tot op de dag van het overlijden van haar echtgenoot werd er niet meer over gesproken, Christientje bestond niet en had niet bestaan…. maar wél in het hart van de moeder. Vanzelfsprekend wordt Christientje op de kaart genoemd én in de advertentie. Ik vraag de echtgenote of ze weet waar Christientje begraven is. Ze weet wel op welke begraafplaats, maar waar… geen idee. Ik vraag haar of ze het wil weten, want elke begrafenis wordt geregistreerd en dit moet te achterhalen zijn. Haar ogen beginnen te schitteren . Haar antwoord is duidelijk, we gaan het uitzoeken. Nadat ik via de begraafplaatsbeheerder en de gemeente de plaats van het grafje heb weten te achterhalen ga ik op een mooie zomermiddag samen met haar naar deze plek. Ergens op een veldje achter op de begraafplaats staan wat ijzeren stekers met vervaagde nummers erop. We vinden het grafnummer. Dat is de enige markering. Hier is Christientje meer dan 60 jaar geleden begraven. Stil staan we aan haar grafje en kijken elkaar aan. Wat ik denk spreekt zij uit…. Ik wil dat iedereen weet dat hier mijn kindje ligt. Zou ik er een steentje op mogen zetten? We vragen dit aan de begraafplaatsbeheerder. Gelukkig komt er toestemming om dit alsnog te doen. 2 Maanden later plaats ik samen met haar het steentje op het graf van het nooit gekende zusje. Een klein bosje bloemen erbij. Na 65 jaar erkenning voor verdriet wat er niet mocht zijn.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! Het laatste uitje. Wanneer ik binnen kom tref ik een volle woonkamer. Er zitten 6 kinderen met hun partners. In het kleine appartement is dat al snel veel. Moeder is overleden. Iedereen heeft er vrede mee en dat maakt dat de sfeer ontspannen is. Het is goed zo. Er wordt koffie gedronken , gelachen, gepraat. Tussen alle verhalen door maken we een raamwerk voor het afscheid. Moeder wil een crematie en absoluut in kleine kring. Geen gedoe en geen poespas, een uitspraak die ik vaker hoor wanneer ik een uitvaart help organiseren bij oudere mensen. Maar ja… wat is geen poespas?? In haar geval betekent het alleen de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen bij de afscheidsceremonie, en dat zijn er al heel wat. Andere belangstellenden mogen de avond ervoor afscheid nemen en hun medeleven betuigen aan de familie. In alles wat we overleggen schemert door dat moeder een gezelligheidsmens was. Dus ook bij de condoleance. Er moet koffie geschonken worden met iets lekkers bij. Anders is het zo kaal. Wanneer het vervoer naar het crematorium aan de orde komt wordt er in eerste instantie gekozen voor een “gewone” rouwauto. Een van de dochters ziet het al voor zich. Een lange stoet met auto’s achter moeder aan. Muziekje aan, hapjes erbij, roept de andere dochter. Zo deden we dat toch altijd bij moeder wanneer we op stap gingen? Op dat moment flitst er door mij heen dat dit een gelegenheid is om de uitvaartbus in te brengen. Het lijkt erop dat dit “laatste uitje” met moeder best gezellig mag worden. Na enige uitleg wordt dit idee enthousiast ontvangen. Op de dag van de crematie stappen we ‘s middags met kinderen en partners in de bus. De kist staat centraal in de bus, kinderen en bloemen om haar heen. Omdat we deze bus 5 uur tot onze beschikking hebben maken we een kleine rondrit door Twente alvorens koers te zetten naar het crematorium. Langs het geboortehuis van moeder en dan naar een van haar favoriete plekjes, in de buurt van de Lutte. De familie stapt uit en als eerbetoon aan moeder leggen we een klein bosje bloemen neer. Foto’s worden gemaakt, zoals dat bij elk uitje gebeurde. Terug in de bus klinkt Schlagermuziek en gaat zoon Jan rond met stukjes kaas en worst mét mosterd. Net als altijd wanneer ze met moeder op stap gingen. Zo ook dit laatste “uitje”.
In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen. Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! De ‘zure matjes’ van oma Aan het einde van de middag gaat de telefoon. Een mevrouw wil weten of ik tijd heb om de aanstaande uitvaart van haar moeder te regelen. Moeder leeft nog, maar het gaat slecht. Omdat de wereld van een zelfstandig uitvaartleidster er binnen tien minuten weer anders uit kan zien, spreken we af dat ik naar het verzorgingshuis kom waar moeder woont om haar wensen en die van haar familie te bespreken. De sfeer in de slaapkamer van de moeder is stil en sereen. Er wordt gewacht op het naderende einde. We verplaatsen ons naar de naastgelegen woonkamer en in grote lijnen bespreek ik met de familie wat er na het overlijden moet gebeuren. Waar moet ze worden opgebaard? Gaat de voorkeur uit naar begraven of cremeren? Wie doet de laatste verzorging? Wie kleedt haar aan? Dat soort vragen. Na een uurtje verlaat ik het verzorgingshuis met in mijn hoofd een ruw scenario van wat er straks geregeld moet worden. De ‘inkleuring’ van het afscheid komt later wel. Vier uur later overlijdt moeder. Samen met haar dochters verzorgen we haar en trekken haar haar mooiste jurk aan. De haren in de krulspelden, want ze verzorgde zich altijd goed. In de dagen erna zijn we bezig met het rouwdrukwerk, de advertentie en komen we langzamerhand uit bij het vormgeven van de plechtigheid in het crematorium. We besluiten een tafel in de aula neer te zetten waarop elk kind en kleinkind iets van oma kan neerzetten wat hem of haar aan oma doet denken. De tafel staat vol met gebreide sokken, boeken, puzzelboekjes, foto’s en veel kaarsen die aan het begin van de dienst door de familie worden aangestoken. Het staat symbool voor verbondenheid en in het licht zetten van de overledene. Wat opvalt is de grote pot met ‘zure matjes’ die op tafel staat; een steevaste traktatie na elk bezoek aan oma. Ze worden voor de laatste keer uitgedeeld aan iedereen die bij het afscheid van oma aanwezig is. En zo zorgen de zure matjes voor zoete herinneringen.
Wies Sanders Uitvaartbegeleiding organiseert een lezing over Kracht hervinden na een verlies door Daan Westerink in de Bibliotheek Almelo. Datum: donderdag 14 april 2016 om 20.00 uur in de bibliotheek Almelo, Het Baken 3 in Almelo. Zaal open: vanaf 19.30 uur. Entree: € 7,50 De koffie/thee staat voor u klaar. Daan Westerink Jaarlijks maken in Nederland ongeveer een miljoen mensen het overlijden van een dierbare mee, scheiden ruim zeventigduizend mensen, verliezen ruim zeshonderdduizend mensen hun baan en krijgen honderdduizenden mensen te horen dat ze kanker, diabetes of een andere ernstige aandoening hebben. Hoe gaan mensen om met deze enorme tegenslagen? Hoe kunnen zij het leven weer oppakken? En hoe ga je om met mensen die zware klappen te verduren krijgen? Tegen de algemeen heersende overtuiging in, blijkt dat de meeste mensen over de veerkracht beschikken om, met steun en hulp vanuit de eigen omgeving, het verlies te kunnen integreren in hun leven. Maar hoe doen ze dat? Hoe kom je terug in je kracht na een traumatisch gebeurtenis? Wat zijn eigenlijk normale reacties op heftige verliezen? En mag je ook nog een beetje plezier hebben als iemand is gestorven, als je bent gescheiden, als je ziek wordt of je baan verliest? Daan Westerink gaat tijdens deze interactieve lezing in op deze en andere vragen. Daan Westerink (Wierden, 1968) is een veelgevraagde journalist, trainer, spreker en rouwdeskundige. Ze is schrijver van onder meer “Verder zonder jou – jongeren over de dood van een dierbare’ en ‘Leven zonder ouders. Het definitieve einde van het kind-zijn’. Ze groeide op in het Twentse Wierden en verloor al jong haar ouders. Na de middelbare school in Almelo verhuisde ze naar Utrecht, waar ze journalistiek en pedagogiek studeerde. Op haar eigen website www.daanwesterink.nl houdt zij een blog bij. Haar grote kennis en ervaring in rouw en verlieskunde geeft zij als docente en trainer graag door. Zij zal onder andere vertellen over haar werk met nabestaanden van de vliegramp MH17. Om een idee te krijgen van het aantal bezoekers vind ik het prettig wanneer u zich aanmeldt viainfo@wiessandersuitvaart.nl of telefonisch via 0546 - 85 30 85.
Wies Sanders uitvaartbegeleiding organiseert een lezing over Vrouw in de Rouw door Petra Possel in de Bibliotheek Almelo. Possel is journalist| en presenteert de radioprogramma’s Kunststof (over kunst en cultuur) en Mangiare! (over eten en koken). Verder schrijft ze reisgidsen over de Antillen. Ze beschreef o.a. het levensverhaal van de Antilliaanse schrijver Tip Marugg. Radiojournalist Petra Possel (Harderwijk, 1963) verloor op haar 49e haar echtgenoot. Over haar leven naar dit verlies schreef ze het boek 'Vrouw in de rouw'. Ze legt uit hoe ze leerde leven met de afwezigheid van haar man en omging met de administratieve rompslomp die komt kijken bij het overlijden van een dierbare. Het is een aangrijpend, meeslepend boek welke je leest met een lach en een traan. Soms hilarisch, vaak ontroerend en hartverscheurend en voor velen een stukje herkenning. Datum: maandag 12 mei 2014 om 19.30 uur in de bibliotheek Almelo, Het Baken 3 in Almelo. Zaal open: vanaf 19.00 uur. Entree: € 5,00 De koffie/thee staat voor u klaar. Om een idee te krijgen van het aantal bezoekers vind ik het prettig wanneer u zich aanmeldt viainfo@wiessandersuitvaart.nl of telefonisch 0546 - 85 30 85.
Wies Sanders uitvaartbegeleiding organiseert een Lezing over ‘Rouwen in de tijd’ door Marinus van den Berg in de Bibliotheek Almelo. Datum: maandag 15 april 2013 om 19.30 uur in de bibliotheek Almelo, Het Baken 3 in Almelo. Zaal open: vanaf 19.00 uur. Entree: € 5,00 De koffie/thee staat voor u klaar. ‘Rouwen in de tijd’ Marinus van den Berg (1947), geboren te Wijhe, studeerde aan het gymnasium van de paters karmelieten in Zenderen en theologie aan de Katholieke Hogeschool Utrecht en de Universiteit van Yale (USA). Hij werd in 1977 priester gewijd en werkte acht jaar in Apeldoorn in het verpleeghuis ‘Randerode’, daarna 15 jaar als pastoraal vormingswerker voor de gezondheidszorg. Van den Berg is in 2011 12 jaar pastor en geestelijk verzorger voor ‘Antonius IJsselmonde’ te Rotterdam en twee jaar in het nieuwe regionaal palliatief centrum ‘Cadenza’. Bijna 30 jaar is hij betrokken bij de Vereniging Ouders Overleden Kind (V.O.O.K) en geeft veel lezingen en cursussen over omgaan met verlies en afscheid. Hij kreeg een koninklijke onderscheiding voor zijn werk. Hij schreef tientallen boeken, een recent boek van zijn hand heeft als titel ‘Rouwen in de tijd - Een zoektocht in het landschap van afscheid en verlies’. 'Hoe lang is het nu geleden?' Wie rouwt, hoort regelmatig deze vraag. Hij ontmoet vaak mensen die leven in de haasttijd: de tijd van snelle antwoorden en oplossingen. Ook nabestaanden zelf kennen deze tijd van vroeger. Na hun verlies zijn zij echter in een vertraagde tijd beland. Veel gaat in een slakkengang, het is aanmodderen. Dit verschil tussen haasttijd en vertraagde tijd leidt over en weer tot onzekerheid en onbegrip. Dat is een van de waardevolle inzichten die Marinus van den Berg in ‘Rouwen in de tijd’ uitwerkt. Een tweede inzicht is dat rouwen om een andere taal vraagt: meer gericht op beleving, minder op adviezen en oplossingen. In dit boek heeft de schrijver zijn professionele ervaring geordend rond thema's als 'tijd' en 'zingeving'. Rouwen gebeurt in de tijd en in vier centrale zingevingsgebieden die zich in de loop van een mensenleven steeds wijzigen. Deze lezing is bedoeld voor wie zelf rouwt, en voor wie rouwende mensen beter wil leren begrijpen om hen te kunnen steunen. Om een idee te krijgen van het aantal bezoekers vind ik het prettig wanneer u zich aanmeldt via info@wiessandersuitvaart.nl of telefonisch 0546 - 85 30 85
