Vader-zoon moment
Willem was een veelzijdig, ondernemend man, die in zijn jonge jaren ook furore maakte als wielrenner. Op latere leeftijd is hij vooral familieman, adviseur en sportverslaggever. Wanneer hij overlijdt word ik vroeg in de nacht gebeld door verpleging van de thuiszorg die vraagt of ik wel wil komen op dit tijdstip. Natuurlijk kom ik, dat hoort bij mijn werk.
De stilte van de nacht is altijd bijzonder. De stad slaapt en de tijd lijkt stil te staan.
Dat gevoel hebben Willems echtgenote, zijn zoon en dochter ook op dat moment. Wanneer een dierbare overlijdt valt alles stil.
Na een kop sterke koffie gaan we aan de slag.
Met zijn echtgenote en de thuiszorg verzorg ik Willem. Wassen, scheren, aankleden. Spijkerbroek, trui en vest. Hij was geen “pakkenman”.
In de nacht brengen we hem naar het uitvaartcentrum. Alles gebeurt in rust en verstilling.
De volgende dag komt daar verandering in tijdens het bespreken van het afscheid. Beslissingen die op korte termijn genomen moeten worden. Teksten bedenken, kaarten maken, adressen zoeken, besloten kring ja of nee, welke locatie, welk rouwvervoer? Voor de familie een berg aan mogelijkheden en keuzes. Keuzes die het leven van Willem weerspiegelen. Dat sport daarbij een rol zal spelen staat boven alles.
Aan mij de taak om de rust te bewaren en het overzicht te houden.
Op de avond van de condoleance trekt een lange rij mensen langs de kist in zijn geliefde voetbalstadion en langs de tafel met een keur aan persoonlijke spullen en foto’s van Willem. Er is gelegenheid elkaar te ontmoeten, koffie te drinken en herinneringen te delen.
De volgende dag nemen we afscheid bij een kleine intieme locatie aan de rand van Almelo, “Erve Beeklust”. Woorden, muziek, foto’s, een hapje en een drankje. Aan het eind van de middag draagt de familie Willem naar buiten waar, hoe kan het ook anders, de uitvaartfiets klaar staat. Willem en de fiets, onlosmakelijk met elkaar verbonden. We bevestigen de kist op de fietsaanhanger en door een erehaag van familie en vrienden fietst zijn zoon hem naar het dichtbijgelegen crematorium. De familie volgt te voet. Het fietstempo ligt echter hoger dan het looptempo.
“Fiets maar vooruit, wij volgen wel.”, zeg ik. Daar gaan ze, zoon en vader. Vader achterop de fiets, de rollen omgekeerd.
En zoon neemt de tijd om een aantal extra rondjes over het verlaten crematorium terrein te fietsen. Zijn laatste vader-zoon moment.