Afscheid op afstand.
 
“Je zult het wel heel druk hebben in deze tijd? ” Een vraag die me sinds de uitbraak van Corona veelvuldig gesteld wordt. Gelukkig valt het hier in Twente nog mee. Het lijkt erop dat Corona hier minder om zich heen grijpt dan in het Zuiden van ons land. Daar waar collega’s in o.a. Brabant dag en nacht werken en de crematoria zelfs op 1^e paasdag open zijn is het in Twente niet drukker dan gemiddeld. Gelukkig maar. Toch brengt de crisis heel wat aanpassingen met zich mee rondom afscheid nemen. Samen met de familie zoek ik  binnen de beperkingen die opgelegd worden door het RIVM naar mogelijkheden om een afscheid zoals altijd warm en liefdevol te laten zijn. Iedereen weet ondertussen wel dat er maximaal dertig mensen aanwezig mogen zijn bij een ceremonie.  
Bijna alle locaties (kerken en crematoria) voorzien in een livestream verbinding zodat belangstellenden de ceremonie op afstand kunnen volgen. Maar als je als dochter in het buitenland woont en niet bij het afscheid van je vader kan zijn, dan voelt een livestream toch tè koud.
 
Op de dag van de uitvaart neem ik mijn collega en mijn mobiel op een statief mee. Mijn collega belt met de dochter in Londen en vanaf het moment dat de kist in de rouwauto geplaatst wordt is zij samen met haar echtgenoot in een videocall bij de uitvaart van haar vader.
 
Ze maakt mee dat we langs kantoor van vader rijden waar oud-collegae buiten staan en de laatste eer bewijzen. Ze ziet ons in de rouwstoet langs het woonhuis van vader en moeder rijden, waar buren de vlag half stok hebben gehangen en op gepaste afstand op de stoep staan.
Ze spreekt even met een vriendin die ook langs de route staat.
In de kerk leest zij via de telefoon samen met haar zus en oom de voorbeden voor.
Na de uitvaartviering is er nog even gelegenheid met haar familie te praten voordat ze in de rouwstoet mee gaat naar de begraafplaats en ziet ze toe hoe haar familie haar vader te rusten legt in het graf.
Een afscheid op afstand maar toch dichtbij.