In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen.
Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk!
Nooit meer koud.
Tine verhuisde van het warme Indonesië naar het koude
Nederland in de jaren v?ftig. Ze moest erg wennen aan de
kou. In de winter kon de verwarming niet hoog genoeg
staan. Haar kinderen groeiden op en Tine probeerde zoveel
mogel?k te wennen aan het leven in Nederland, maar de
kou wende nooit.
Na het overl?den van haar man verhuisde ze naar een verzorgingshuis.
Daar overleed ze op een zondagochtend op
hoge leeft?d omringd door haar grote familie. Kinderen,
kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Samen met de dochters verzorg ik Tine. We wassen haar en
verzorgen haar lichaam met geurige bodylotion. Ze draagt
haar mooiste jurk en de zilvergr?ze haren in een knotje. T?dens
de verzorging vertellen de dochters veel over haar
leven. Hoe ze alt?d terug verlangde naar Java en haar vaderland
alt?d is bl?ven missen. Het Verre Oosten moet dan
ook zeker een plek kr?gen b? het afscheid van Tine.
In plaats van het standaard kistenboek laat ik de familie
het boek met manden zien. Zodra ze de bamboekist zien
is de keuze snel gemaakt. De binnenbekleding wordt vervangen
door batikdoeken. De kleinkinderen maken bloemen
van crêpepapier in allerlei kleuren en leggen die b?
oma. Op de rouwkaart komen de woorden Selamat jalan,
goede reis.
De dag van het afscheid breekt aan en in een lange stoet
r?den we naar het crematorium. Voor aanvang van de ceremonie
lopen alle gasten langs de geopende kist en klinkt
er gamelanmuziek. Ook t?dens de plechtigheid is de kist
nog steeds geopend, Tine is er zo nog steeds een beetje b?.
Aan het einde van de plechtigheid wordt de kist als onderdeel
van de ceremonie gesloten en weer klinkt er Indische
muziek. Ik spreek afsluitende woorden en nodig de gasten
namens de familie uit voor de koffie. Koffie met spekkoek
in plaats van cake.
De familie brengt moeder en oma naar de crematieruimte.
Ze bl?ven ook b? de invoer van de bamboekist in de crematieoven.
Ik ben een beetje verbaasd wanneer ik zie dat
Senna en Jip van 8 en 10 jaar meelopen. Dat gebeurt niet
vaak. Hoe zullen z? reageren wanneer de bamboekist met
oma gecremeerd wordt? De crematoriummedewerker legt
de procedure uit en Senna en Jip k?ken hun ogen uit. Toch
wel een beetje spannend… Wanneer de ovendeur opengaat
en de kist naar binnen geschoven wordt verzuchten
beiden: “ Nu heeft oma het nooit meer koud”.