Al voordat ik in de uitvaart ben gaan werken heb ik me gerealiseerd hoe belangrijk het is om de wensen voor je uitvaart helder te hebben. Hoe dat zo komt lees je hieronder...

Weet jij het zelf al wel?

Heb jij het eigenlijk zelf wel geregeld? Een vraag die me met regelmaat gesteld wordt tijdens het voorgesprek. Een voorgesprek voer ik met mensen die terminaal ziek zijn, maar ook met mensen die gewoon eens willen nadenken over hun afscheid en willen weten wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is bij uitvaarten. Wanneer iemand overlijdt moeten er in betrekkelijk korte tijd veel essentiële keuzes gemaakt worden. Keuzes rondom kisten, uitnodigingen, wie wordt wel en wie wordt niet uitgenodigd, openbare of besloten bijeenkomsten. Ik heb wel eens meegemaakt dat de kinderen niet wisten of moeder begraven of gecremeerd wilde worden.
En ja, ik heb mijn wensen op papier staan. Toen zestien jaar geleden mijn zus Karin plotseling overleed zaten wij als broers en zussen met de handen in het haar. Wat zou ze willen, hoe moest haar uitvaart eruitzien? Haar man was helaas een aantal maanden ervoor overleden en we besloten haar uitvaart hetzelfde te regelen zoals zij voor hem had gedaan. Wat waren wij blij dat een goede vriendin ons vertelde dat Karin een briefje in haar bureau had liggen waar ze wensen opgeschreven had. Het bleek inderdaad dat ze haar uitvaart ongeveer gelijk wilde als die van haar man. Echter… bij haar crematiebijeenkomst mochten alleen goede vrienden uitgenodigd worden. Tja, en wie waren dat dan wel? Er stonden geen kruisjes of andere merktekens in haar adressenboekje. De vriendin mocht besluiten wie dan die goede vrienden waren.
Na de uitvaart van Karin realiseerde ik me dat ook ik plotseling zou kunnen overlijden en dat Jaap dan niet eens zou weten of ik begraven of gecremeerd wilde worden. Op een zondagmiddag zijn we ervoor gaan zitten en hebben met elkaar gesproken over onze wensen. Kopje koffie erbij, heel luchtig, met de dood hopelijk nog heel ver in het verschiet. Jaap maakte een bestand aan in de computer. Geen dichtgetimmerd draaiboek, maar een wensenlijst waar de kinderen ook nog zelf inbreng in kunnen hebben. Eigen inbreng van nabestaanden vind ik belangrijk.
Zo nu en dan wijzig ik weer eens iets, bv. mooie muziek die me raakt. Ook de adressenlijst houden we up to date. Onze kinderen weten dat er een map in de computer staat waar ze alles kunnen vinden wanneer ons samen iets overkomt. Elke vakantie weer wijzen we ze hierop, waarna steeds weer een langgerekt “Jaahaaah,” het antwoord is, “dat weten we nu wel.”