Zo is het goed…
Ik zit aan tafel met Maggie en Sue, twee verdrietige dochters. De voertaal is Engels. Best lastig om in een vreemde taal een aannamegesprek te voeren. De situatie is behoorlijk complex. Moeder is stervende, vader fors aan het dementeren. Beide dochters zijn al een aantal weken in Nederland en hebben voor vader en moeder gezorgd. Echter hun tijd zit erop en ze moeten morgen met het vliegtuig terug naar de Verenigde Staten. Als ze langer blijven dreigen ze hun baan kwijt te raken.
Wanneer ik bij ze zit zijn ze net terug van het verpleeghuis waar vader met spoed is opgenomen. Moeder ligt inmiddels in een hospice. Er schuiven een zwager en schoonzus van moeder aan. We bespreken wat er moet gebeuren wanneer moeder overlijdt. Er zal geen ceremonie gehouden worden omdat slechts twee familieleden aanwezig kunnen zijn. Ik zal zorgdragen voor de laatste verzorging, alles regelen en haar overbrengen naar het crematorium.
De dochters gaan nog een keer naar moeder om afscheid te nemen.
Die nacht word ik gebeld door Maggie. Moeder is zachtjes weggegleden in de dood. Beiden hebben ze haar hand vastgehouden en haar een “save trip” kunnen wensen. Maar nu moeten ze met spoed naar Schiphol om hun vlucht te halen.
Ik bel mijn zorgteam om moeder op te halen, haar te verzorgen, te kleden en in de vooraf uitgezochte kist te leggen. En haar daarna overbrengen naar een uitvaartcentrum.
‘s Middags ontmoet ik de zwager en schoonzus weer, Piet en Elly. Wat te doen met de echtgenoot? We besluiten hem op te halen uit het verpleeghuis en hem naar zijn overleden vrouw te brengen. We zijn benieuwd naar zijn reactie. In het verpleegtehuis is hem verteld dat zijn vrouw overleden is, en daar reageerde hij nauwelijks op.
Wanneer Piet en Elly met hem de aula binnenkomen begint hij hartverscheurend te huilen zodra hij zijn vrouw in de kist ziet liggen. “Wanneer is de begrafenis?”, vraagt hij. Piet en Elly kijken mij aan…. Wat nu, er is geen plechtigheid gepland.
Ter plekke organiseren we in de aula een kleine ceremonie. Uit mijn auto haal ik een dichtbundel en zoek een passend gedicht uit. We steken waxinelichtjes aan. Nadat Piet nog enkele woorden gesproken heeft, sluiten we samen de kist.
Uit de tuin van het uitvaartcentrum heb ik een roos geplukt die de echtgenoot op de kist legt.
Een diepe zucht en een glimlach. Zo is het goed, zegt hij…