In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen.
Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk!

Laatste wens of laatste eis
 
Zet mij maar bij het grof vuil. Stop mij maar in een kartonnen doos. Doe mij maar in de kliko.
Allemaal uitspraken die ik regelmatig  hoor bij families aan tafel. Uitspraken die, zonder dat ik wil generaliseren,  veelal door mannen gedaan worden. Natuurlijk grappig bedoeld, maar vaak zit er een ondertoon in. Zo van Ik wil geen poespas bij mijn uitvaart en eigenlijk wil ik helemaal niks. Maar wat betekent dat voor de nabestaanden wanneer de dierbare aangeeft niks te willen bij het afscheid van het leven? En wat moeten, kunnen of willen zij hiermee?
Zo zat ik een poos geleden bij een familie aan tafel. Meneer had aangegeven geen gedoe te willen. Hij wilde geen afscheidsbijeenkomst, geen condoleance, geen koffie, niks. Hij wilde door zijn gezin naar het crematorium gebracht worden en  dat was het dan.
De dilemma’s kwamen ter sprake. Zoon en dochter hebben beiden een groot netwerk. De echtgenote woont in een seniorencomplex waar bewoners naar elkaar omkijken en betrokken zijn. De kleinkinderen hebben vrienden en vriendinnen.  Meneer zelf zat bij diverse verenigingen en clubs. Zoon en dochter hoorden pas op de dag dat hun vader overleed dat hij geen uitvaart wilde. Ze waren gechoqueerd en vonden echt dat dit niet kon. De echtgenote kwam in een spagaat. Zij wilde de wensen van haar man respecteren, maar zag het verdriet van de kinderen en kleinkinderen en had ook behoefte het te delen met vriendinnen.
Ook ik voelde het dilemma. Wanneer wensen van een overledene bekend zijn behoor je deze te respecteren, maar ….  Realiseerde deze meneer wel wat zijn uitspraken betekenden voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen? Is het misschien zo dat als je bij je overlijden iedereen uit je netwerk buitensluit, je ook niet kunt verwachten dat deze mensen zich  daarna om je nabestaanden bekommeren?  Of in hoeverre mogen mensen die deel zijn geweest van je leven afscheid nemen?
Twee uur lang werd er gezocht naar een vorm van afscheid waar ieders wens tot zijn recht kwam zonder de wil van meneer uit te sluiten. Dit lukte niet helemaal tot ieders tevredenheid. Uiteindelijk werd er wel een condoleance gehouden en de volgende dag brachten we meneer met het gezin naar het crematorium. Maar verder niks, geen muziek, geen koffie. Een manier waarop we toch zoveel en zo goed mogelijk aan zijn wens probeerden te voldoen.