Afscheid van het leven
 
Eind vorig jaar zit ik bij Freek en zijn echtgenote aan tafel. Freek is ernstig ziek en heeft samen met zijn gezin en arts besloten dat verder leven geen kwaliteit meer heeft. W spreken over zijn afscheid. Hij gaat bij leven afscheid  nemen van al zijn dierbaren. De crematie zal zeer sober zijn en de familie zal veel zelf doen.
Vanaf nu maakt hij elke week een afspraak met een groepje mensen. Ze komen eten, drinken een goed glas. Herinneringen worden opgehaald, er wordt gehuild maar vooral veel gelachen.
Begin dit jaar belt zijn vrouw om te zeggen wanneer de dag is dat Freek zal overlijden. Een heftige boodschap, helemaal wanneer ik met de persoon die gaat overlijden in gesprek ben geweest.
Die bewuste dag zit Freek de hele dag in mijn hoofd. Ik tel de uren af. Hoe doet zijn gezin dit? Wetende dat om vijf uur de voordeur bel gaat en de dokter op de stoep staat.
Wanneer ik op de afgesproken tijd bij de familie ben vertelt zijn vrouw dat hij uitkeek naar de komst van de dokter. Hij heeft nog lekker gegeten, een glas wijn gedronken en samen met zijn zonen een laatste boom geklaverjast. Die hij ook nog verloren heeft.
Samen met een vriendin verzorg ik Freek en wikkelen wij hem in de zelfgemaakte wade op een zelfgemaakt opbaarplateau. Drie dagen neemt de familie de tijd om Freek los te laten. Ze zitten bij hem, eten en drinken naast hem en er wordt ook nog een potje gekaart.
Die ochtend rijden we in een stoet van 3 kampeerbusjes in de ochtendmist naar het crematorium. Freek ligt  in zijn eigen bus, bestuurd door zijn zoon, zijn vrouw naast hem. De bus die hem naar vele landen bracht is nu bestemd voor zijn laatste reis.