Harmonie of heibel
De geur van oliebollen hangt nog in huis wanneer ik de eerste dag van het nieuwe jaar terugkijk op het afgelopen jaar. Families die ik heb mogen begeleiden tijdens de dagen van afscheid nemen en ook mijmer ik over mijn eigen familie. Oudejaarsavond, onze jongens met hun meiden bij ons aan tafel, gesprekken, lachen, spelletjes doen. Kortom harmonie. Het voelt zo goed en ik besef me terdege dat het niet altijd zo vanzelfsprekend is binnen een gezin. Ook wanneer ik deze columns schrijf, vertel ik vaak over een mooi afscheid waarin liefdevolle dingen gebeuren. Maar dat is niet altijd het geval.
Soms voel ik al iets van spanning wanneer ik een woonkamer binnen kom. Zo ook bij deze familie waar moeder plotseling overleden is. Wanneer ik de persoonlijke gegevens opschrijf heb ik daar vaak het trouwboekje bij. Ik zie dat er 4 kinderen in het trouwboekje staan en er zitten er 3 aan tafel…
Ik vraag of deze broer misschien verder weg woont en later komt. “Nouhhhh, nee, dat is een verhaal apart”, hoor ik één van de kinderen besmuikt zeggen. Wil ik dit verhaal weten? Moet ik het weten? Het komt er op neer dat er al jarenlang geen contact meer is tussen Martin en zijn ouders. Voor mij is het niet belangrijk om te weten wat er precies aan de hand is omdat daar vaak een hele familiegeschiedenis aan vooraf gegaan is. Ik heb niet de illusie dat ik daar in de korte tijd dat ik met de familie meeloop verandering in aan kan brengen. Voor mij is het belangrijker er voor te zorgen dat iedereen binnen zo’n gezin afscheid kan nemen, op zijn of haar manier….
Via één van de kinderen hoor ik dat Martin niet bij de crematie wil zijn omdat hij de confrontatie met moeder niet aan kan. Ik stel voor een internetcode bij het crematorium aan te vragen en daar is iedereen het mee eens. Op deze manier kan Martin toch de plechtigheid in het crematorium volgen, samen met zijn gezin, thuis op de bank. Met steun van dierbaren om hem heen.
Aan het begin van de plechtigheid heet ik de echtgenoot welkom en noem ik de namen van de kinderen die afscheid moeten nemen van hun moeder. Bij het noemen van de naam van Martin kijk ik bewust in de camera die de plechtigheid opneemt. Ik hoop dat Martin zich op deze manier toch verbonden voelt met de familie en afscheid van zijn moeder kan nemen.