Eigen keuze…

‘Mijn zoon is dood’. Vol emotie denderen deze woorden mijn oren binnen. ‘Hij heeft het zelf gedaan…’ Ik word stil…
‘Kun jij ons komen helpen’? Ja dat kan. Wil je dat ik gelijk kom? ‘Ja, het liefst zo snel mogelijk.’

Ik pak mijn spullen bij elkaar en stap in de auto. Onderweg peins ik over wat ik tegen kan komen. Machteloosheid, verdriet, boosheid…? Ik besluit alles op me af te laten komen en weet dat ik vooral rust en tijd moet creëren. Geen haast.

Ik tref een huis vol familie. Iedereen zit er verslagen en geëmotioneerd  bij. Vader, moeder en zus zijn met de politie in gesprek. Ben ik niet te vroeg, vraag ik me af. Even later lopen vader en moeder voorbij om bij Koen te gaan kijken. Ik voel me teveel op dit moment en zou het liefst weggaan en later terugkomen. “Nee, blijf alsjeblieft.”, zegt moeder. “Ik wil dat hij vanavond nog naar het uitvaartcentrum gaat, ik kan het lichaam van mijn overleden kind niet in huis hebben.”  Het ongeloof dat hun zoon niet meer wil en kan leven en de wanhoop die dat met zich meebrengt is overduidelijk.

 

Ik neem contact op met mijn zorgteam. Ze komen zo snel mogelijk om aan moeders wens  te voldoen.

De volgende dag pols ik wat de familie nodig heeft om afscheid te nemen. We gaan eerst samen naar het uitvaartcentrum om Koen aan te kleden. Eenmaal daar wordt het gevoel anders. “Koen hoort thuis! We nemen hem weer mee.”

 

In huis maken we plaats in een kamer waar Koen in zijn kist komt te liggen. In de loop van de dagen vult de kamer zich met bloemen en veel kaarsen. De hele dag door is het een komen en gaan van vrienden en bekenden die huilen om het plotselinge en niet te bevatten verlies van Koen. De familie geeft iedereen veel ruimte om bij hem te zijn. Mensen blijven zo lang ze willen.

Stukje bij beetje krijgt het afscheid vorm. Het gevoel van een uitvaart in stilte verandert in een uitvaart waar iedereen bij mag zijn. En alles gebeurt thuis, daar waar Koen hoort.

Op de warme dag in augustus slingert een lang lint van mensen door de tuin om vader, moeder, broer en zus te condoleren.

De volgende dag staat Koen midden in die mooie tuin onder een parasol. De tuin waar hij zo van hield. De bloemen en kaarsen om hem heen. De vele gasten zoeken de schaduw op onder de bomen.  We staan stil bij zijn leven met veel muziek en woorden. Een emotioneel afscheid. Aan het einde dragen zijn vrienden Koen  op hun schouders naar de rouwauto. Voorop rijdt de bevriende deejay in zijn cabrio, Koens’ favoriete muziek staat voluit aan en schalt keihard door de straten.
De lange stoet rouwenden is muisstil, wanneer zij Koen lopend naar het crematorium begeleidt.