In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen.
Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk!

Twee kleine broertjes
Een kennis verheugde zich er enorm op om oma te worden, twee jongetjes nog wel. Het mocht helaas niet zo zijn. Ze belde dat het niet goed ging, de kindjes leefden niet meer ... Haar schoondochter was tweeëntwintig weken zwanger en stond voor de zware taak de jongetjes levenloos ter wereld te brengen.
 
’s Middags ga ik naar het jonge stel waar de hele familie verslagen aan tafel zit. Mensen die zo graag ouder, opa en oma, oom en tante wilden worden van twee levenslustige jongetjes. Nieuw leven verwelkomen! In plaats daarvan bespreken we het afscheid, afscheid van een tweeling die ze niet zullen leren kennen.
De volgende dag gaan de opa’s en oma’s een zacht stoffen mandje halen waar de jongetjes samen in komen te liggen.
 
Na het bericht dat de kindjes geboren zijn ga ik naar de familie. Een trotse vader en moeder nemen me mee naar de babykamer waar het mandje staat met twee prachtige mensjes, gebroederlijk naast elkaar.
 
In de dagen daarna komen familie, vrienden en kennissen de kindjes bewonderen. Zo klein, zo teer en zo compleet. Ze brengen cadeautjes, knuffels, bloemen en vooral troost voor de jonge ouders die hun kindjes niet zullen zien opgroeien.
 
Op de dag van de begrafenis zitten we met de familie rond de keukentafel. De broertjes in hun mandje op een tafeltje met kleine boeketjes bloemen en knuffels. Om beurten steekt iedereen een hartvormig kaarsje aan en spreekt een wens of gedachte uit. We eten beschuit met muisjes om te vieren dat we heel even kennis mochten maken, ondertussen luisterend naar liedjes van Woezel en Pip.
We nemen afscheid en rijden naar de begraafplaats.
Opa rijdt en de jonge ouders zitten achterin, het mandje op schoot. 
De broertjes worden begraven op het vlinderveldje waar een gedenkmonument staat in de vorm van een boom. Daar worden bronzen vlinders in opgehangen met de naam van de twee jongetjes.
Terwijl witte ballonnen de lucht in gaan lees ik voor:
“Hoeveel ouder ben je als je ouders bent van twee kindjes die niet konden blijven.
Je bent moeder, zoveel moeder. Je bent vader, zoveel vader.
Niet met woorden te beschrijven.
Je bent moeder, maar geen mama. Je bent vader, maar geen papa.
Maar jullie kindjes klein, zullen altijd jullie kindjes zijn.”
 
Anderhalf jaar later krijg ik een kaartje waarin de geboorte van een nieuw kindje aangekondigd is.