Naast het traditionele rouwvervoer wordt er bij uitvaarten steeds meer gebruik gemaakt van eigen auto als rouwauto. In deze column het verhaal van een bijzondere rouwauto

“De Eend”

Ik zit aan tafel met Hans en zijn twee volwassen kinderen. We moeten even aan elkaar wennen.

Hans heeft met zijn vrouw een voorgesprek gehad met een collega van mij.

Nu is zijn Dinie overleden en mijn collega is op vakantie. Ik neem voor haar waar. Ik begrijp dat dat voor Hans en zijn kinderen schakelen betekent. Mijn collega en Hans waren al vertrouwd met elkaar door het voorgesprek en nu zit ik daar ineens.

Ik neem daarom royaal tijd om elkaar een beetje te leren kennen. Hans vertelt over zijn grote liefde Dinie. Hoe ze elkaar leerden kennen, hun leven samen, de vakanties, de hobby’s, het plezier dat ze hadden. Twee jaar geleden werd ze ziek.

En nu…nu zit ik aan tafel om met hem en de kinderen het afscheid vorm te geven. Hans kan nog niet bevatten dat zijn Dinie er niet meer is. Tijdens dit gesprek voel ik langzaam maar zeker het ijs breken en zie ik Hans wat meer ontspannen.

“Mag ik Dinie in de eend vervoeren?” vraagt hij plotseling.

Ik kijk wat verbaasd en mijn eerste gedachte is dat een kist nooit gaat passen in een 2CV.

”Wij gingen op vakantie in de eend, we zijn getrouwd in de eend. Ons hele leven hebben we in de eend gereden en nu wil ik haar ook naar de begraafplaats brengen in de eend.”

De wet zegt niets over hoe rouwvervoer eruit moet zien, zolang je de kist maar veilig kunt vervoeren mag je elk vervoermiddel gebruiken. Dus ook een eend…

Nadat ik van de eerste verbazing ben bekomen lopen we naar de garage waar een prachtig gerestaureerde eend staat. Je kunt zien dat er met passie aan gewerkt is. Hans is een echte liefhebber. Hij heeft de achterbank en de passagiersstoel al gedemonteerd.

Ik stel voor de volgende dag naar het kistendepot te gaan om te kijken of de uitvaartkist dusdanig in de auto past dat de achterklep gesloten kan worden. Het lijkt me geen optie om met open klep en een oranje vlaggetje te rijden. Zowaar, het past precies. Hans en ik zijn allebei blij dat dit lukt.

Op de dag van de uitvaart rijden we naar de kerk. Na de kerkdienst volgt de laatste rit naar de begraafplaats. Langzaam slingert de lange stoet door het Twentse landschap, Hans in zijn beste pak in de eend voorop, met naast hem zijn Dinie. De laatste tocht in hun eend.