De dood verdraagt geen haast.
 
“Hoe lang zijn ze al bezig en hoe lang duurt het nog?”, vraagt een man die achter mij komt staan in de bomvolle kerk. Een jonge vrouw in een kleine gemeenschap is overleden. Het hele dorp is uitgelopen. De afscheidsviering is al ruim een half uur bezig en zal nog een poos duren. Volgens de liturgie komen er nog een paar sprekers en na de absoute (de laatste aanbeveling ten afscheid in de kerk waarbij de kist besprenkeld wordt met wijwater en bewierookt wordt) zal pas de condoleance beginnen. In het naastgelegen café zitten ook nog eens zo’n tweehonderd mensen. Het zal voor de familie en belangstellenden een lange avond worden.
“Afscheid nemen kost tijd.” antwoord ik de man en het zal nog wel een poos duren. “Waar begin je met condoleren?”, is zijn volgende vraag. Misschien heeft de man haast of heeft hij nog een andere afspraak die avond. De mensen die achterin de kerk staan worden als eerste uitgenodigd te condoleren. Hij lijkt gerustgesteld en weet dat hij op tijd zal zijn voor zijn volgende afspraak of iets anders wat hij van plan is die avond.
De volgende dag vertrekken we vanuit het uitvaartcentrum naar het crematorium. Zoals altijd loop ik, uit respect, een stuk voor de rouwauto. Het is druk op dit tijdstip van de dag, links en rechts word ik ingehaald door fietsers en een enkele auto. De vouw wordt me bijna uit de broek gereden. We zijn toch duidelijk herkenbaar als rouwstoet. Alle volgauto’s hebben zwarte vlaggetjes aan het raam… Wat een haast.
 
In onze maatschappij is tegenwoordig heel veel gepland en begrensd. We willen op tijd hier zijn, dan daar weer voor de volgende afspraak en zo hollen we door.
Tot een dierbare overlijdt en opeens de wereld stil lijkt te staan voor de nabestaanden. In die stilte moet er juist veel geregeld worden en spelen zaken als hoe lang een afscheidsbijeenkomst mag duren of hoe lang mag iemand spreken? Ook kun je te maken krijgen met een deadline om de advertentie en het drukwerk op tijd weg te krijgen. Dan is haast soms geboden. Ik ben er dan om zoveel mogelijk de rust te bewaken en ik zorg ervoor dat de familie de juiste beslissingen kan nemen. Weloverwogen beslissingen, die passen bij de overledene en bij henzelf.
De dood verdraagt geen haast.