Old soldiers …
Het is Koningsdag als Willem overlijdt.  Hij heeft zelf de regie in handen gehad. Twee dagen voordat hij zal overlijden belt hij mij. Zijn wensen waren in grote lijnen al doorgesproken met zijn echtgenote, dochter en schoonzoon. In dit laatste telefoongesprek bedankt hij mij dat ik zijn kinderen en echtgenote wil ondersteunen bij al het geregel en gedoe, zoals hij dat noemt, en spreekt nog een paar laatste details met me door. Het raakt me. Normaal niet om tekst verlegen, maakt dit me stil. Ik bedank hem voor zijn woorden en vertrouwen en wens hem de rust waar hij zo naar verlangt en de moed om los te laten.
Op de dag dat heel Nederland stil staat bij dodenherdenking en de vlaggen halfstok hangen, stroomt de aula van het crematorium langzaam vol. Zacht klinkt een trompet, bespeeld door een neef wanneer we Willem de aula indragen. De gehele ceremonie is gevuld met livemuziek op piano, dwarsfluit en er wordt gezongen.
In de toespraken klinkt door dat Willem geen gemakkelijke man was. Recht door zee en nogal eigenwijs. Maar ook, of misschien wel vooral, de waardering en de liefde van zijn kinderen, familie en vrienden naar hem.
Als kind maakt hij de oorlog bewust mee. Zijn hele leven blijft Willem gefascineerd door alles wat met de tweede wereldoorlog te maken heeft. Na zijn middelbareschooltijd gaat hij bij de luchtmacht werken. Zijn droom om piloot te worden lukt niet, maar wel die van fervent vrije-tijds vlieger, genietend van vele vluchten. Als vanzelfsprekend komt een foto van hem en zijn vrouw in een zweefvliegtuig op de rouwkaart.
Eenmaal ernstig ziek stelt Willem zijn gezin gerust met een slogan uit het leger, Old soldiers never die, they just fade away. Aan het eind van de ceremonie speelt neef Frans op de trompet en zet de familie deze tekst als lied in.  Aarzelend hoor ik gasten meezingen, langzaam luider terwijl ze langs de wilgentenen uitvaartmand lopen. Zo krijgt Willem een bijna militaire laatste groet. Nog dagen later hoor ik mezelf neuriën: Old soldiers never die, they just fade away