Afscheid in harmonie.

In de columns die Wies maandelijks schrijft in het weekblad "Hallo Almelo", krijgt u een blik achter de schermen van de uitvaart en alle zaken en verhalen die daarmee samenhangen.
Soms met een lach, soms met een traan, maar altijd Puur Persoonlijk! 

Wilfried, een hardwerkende man met een boerenbedrijf,  krijgt tijdens zijn huwelijk vier kinderen. Nadat de jongste geboren is begint het innerlijk te knagen. Hij heeft zijn leven geleefd zoals hij dacht dat het van hem verwacht werd. Maar diep in zijn hart houdt hij van mannen. Na een lange innerlijke worsteling  vertelt hij het zijn dierbaren. Zijn kinderen reageren bijna enthousiast. Ze vinden het “cool’ en vragen of ze het ook op school mogen vertellen. Wilfried ontmoet Bert en de vonk slaat over. De kinderen vinden Bert erg leuk en ook later sluit de moeder van de kinderen Bert in haar hart.
 
Wanneer ik wakker word van mijn telefoon en half slaperig Bert aan de lijn heb vertelt hij dat zijn partner overleden is. Ik spreek af zo gauw mogelijk bij hem te komen. Hij wil graag dat Wilfried thuis opgebaard wordt. Met die boodschap ga ik op pad.
 
Ik kom de boerderij binnen, waar de kamer vol zit met familie en vrienden. De ziekte heeft Wilfried behoorlijk te pakken gehad, hij is sterk vermagerd. De conditie van zijn lichaam is slecht. Ik spreek uit  dat een thuisopbaring met koeling  misschien geen goed idee is. Naast het geluid van de motor die onrust in de woonkamer brengt, mag in die dagen de verwarming niet hoog staan. Met koude dagen in aantocht is dat geen plezierig vooruitzicht.
De familie geeft toestemming om Wilfried te balsemen. Het resultaat is verbluffend. Wilfried heeft zijn normale huidskleur terug en zijn  gezicht lijkt weer wat voller. De dagen erna is het een komen en gaan van familie en vrienden die afscheid komen nemen.
De avond voor de uitvaart rijdt de oudste zoon zijn vader in hun eigen auto naar het restaurant, waar de condoleance plaats vindt. Het restaurant is gebouwd op grond van Wilfrieds vader. Mooi om daar de condoleance te houden. Die avond schuifelen er ruim zeshonderd mensen langs de met vele kaarsen verlichte en bloemen omringde kist van Wilfried.  Op de wand zijn foto’s uit zijn leven te zien. Afwisselend zijn gezinsleven en foto’s met Bert. Gasten krijgen koffie en er is ruim tijd om elkaar te ontmoeten en te troosten.
 
De volgende dag zit een groep van naaste familie en intieme vrienden in het crematorium. Wilfried  wordt binnen  gedragen  door zijn vier kinderen, zijn man en zijn ex-vrouw. Samen steken ze de kaarsen aan rondom de kist.  In harmonie vinden ze troost bij elkaar terwijl Eric Clapton zingt  “of we zijn naam nog wel weten wanneer we elkaar in de hemel weer zien”