De familie die niets wil….

De vader van onze vriend Ron is al behoorlijk op leeftijd. Dik in de negentig. De laatste tijd gaat zijn gezondheid achteruit en het lijkt er nu sterk op dat vader het aardse voor het hemelse gaat verruilen.

Ron seint mij al in dat het een zeer sobere uitvaart zal worden. Vader wil geen gedoe en voor ‘de zonen die ook niet zoveel met de dood ophebben’ is dit goed. Pa zal zonder familie naar het crematorium gebracht worden en dan een paar dagen later een goede borrel met familie en vrienden.

Met regelmaat krijg ik een telefoontje dat het nu wel echt slecht gaat met pa en of ik stand-by ben. Tja, das altijd lastig beloven, mijn vakantie komt er aan en de opdrachten die binnenkomen accepteer ik. Als mijn vakantie voorbij is, leeft vader Jan nog.

Rons tijd in Nederland zit er bijna op, hij vliegt binnenkort met zijn vrouw terug naar de Filipijnen. Het is alsof Jan het allemaal aanvoelt. Enkele dagen voor het geplande vertrek overlijdt hij.

Laat op de avond rij ik naar het huisadres in de verwachting dat mijn zorgteam pa gaat ophalen en dat ik de dag van de crematie plan. Binnen zit de kamer vol met familie en vrienden. Zoals gebruikelijk bij Jan, wordt er gegeten en gedronken. Bourgondiër pur sang.

Tussen de menigte vind ik Ron en zijn broer. ‘Zal ik mijn zorgteam bellen, dat ze Jan op komen halen?’‘Nouhhh dat is wel erg snel laat hem toch nog maar een nachtje thuis. Ennuhhh, er gaan toch wel wat mensen mee naar het crematorium hoor’. Prima. De volgende dag gaan we Jan in de kist leggen. Waar eerst de familie toch wat afhoudend was om te helpen, het hoefde allemaal niet zo nodig, hielpen de zonen Jan in de kist leggen. Samen sluiten ze de kist en ach dan toch ook maar de bloemen die in een vaas staan erop anders lijkt het ook zo kaal. Wanneer ik hoor dat er wel 30 vrienden Jan naar het crematorium willen begeleiden lijkt er van een sobere uitvaart niet veel over te blijven. Dan toch ook maar een kop koffie aanbieden. Een muziekje en een speech ontbreken nog. In de familiekamer waar we nog even met een kop koffie rondom de kist zitten klinkt dan toch de muziek van Rachmaninov. Daar hield Jan zo van. Een kleine toespraak van Ron maakt het afscheid van dat moment compleet. Als ik dan nog voorstel om Jan naar de crematieruimte te begeleiden slaakt Ron de zoveelste zucht, maar loopt aangedaan mee. Stap voor stap durfden de zonen afscheid van hun vader te nemen. 2 dagen later werd het leven van Jan groots gevierd met hapjes en drankjes en een toespraak van wel 3 kwartier waarin de zonen niet uitgepraat raakten over hun vader.