Een heel enkele keer kom ik het tegen; mensen die in het leven zo met elkaar verbonden zijn dat zelfs de dood hen niet scheidt. Hieronder tref je zo’n verhaal.

 Apart en toch samen...

Op een zondagochtend word ik gebeld door Gerda. Haar moeder is plotseling overleden. Na de vragen over personalia, opbaring, thuis of in een uitvaartcentrum, pak ik mijn spullen en rijd naar het woonadres. Gerda laat me binnen.

Gerda is alleen bij haar moeder. “Mijn broers komen zo en mijn vader ligt in het ziekenhuis. Hij is ernstig ziek en heeft net een aantal kuren achter de rug.” “Hij weet nog van niks?”, vraag ik.  “Nee, we gaan hem straks vertellen dat moeder overleden is.” Een zware boodschap.

Wanneer de jongens van mijn zorgteam arriveren verzorgen we samen haar moeder en brengen haar naar een uitvaartcentrum. We spreken af dat we ‘s middags weer bij elkaar komen als de familie in het ziekenhuis bij vader is geweest.

Die middag zit de familie er verslagen bij. De reactie van vader was er een van lichte opluchting. “Nu hoef ik me om haar geen zorgen meer te maken”. De gezondheid van zijn vrouw had hem al die tijd beziggehouden. “Hoe zou het verder moeten als ik niet meer voor haar kan zorgen…”

In de uren erna gaan we bezig met de kaart, de advertentie en de dominee komt langs om de kerkdienst door te spreken. Langzamerhand krijgt het afscheid vorm.

De volgende dag krijgt Gerda een telefoontje vanuit het ziekenhuis. De conditie van haar vader gaat hard achteruit…. “Het zal toch niet?”

Woensdagmorgen komt het bericht dat ook vader overleden is.

We besluiten dat vader en moeder op dezelfde dag begraven worden. Helaas is er geen tijd meer om kaarten te versturen dus wordt iedereen telefonisch op de hoogte gesteld. De schrik is groot.

In drie dagen tijd geen ouders meer, geen vader en moeder meer.

Op de dag van de uitvaart rijden er twee rouwauto’s voor bij het uitvaartcentrum. Een grijze en een witte. Twee kisten, vader een donkere en moeder een lichte. In de aula van de kerk brengen familie en vrienden een laatste groet aan beide ouders. Twee heel verschillende individuen en toch al jaren bij elkaar. Een bloemstuk verbindt met klimop de beide kisten.

Achter in de kerk staan twee lege stoelen. Op elke stoel een rode roos. De stoelen waar vader en moeder elke zondag zaten tijdens de kerkdienst.

Na de dienst begeeft zich een lange stoet naar de begraafplaats. Twee kisten in één graf.